پرنیان

تو همانی که دلم عمری دنبالش گشت                  میدانم که بعد از این نمیشه از تو گذشت

چون پرنده از قفس دل پرید و بر نگشت               کسی هرگز ندانست بی تو برمن چه گذشت

میوزد هردم به گوشم زنگ آرام صدایت

میگریزم سوی تنهای و میمیرم برایت

اندکی تا دست می یابم به روزان گذشته

بوسه واری می شگوفم از گریبانت به جایت

روزگاری را که چون می تراویدی به بامم

تاره فرا میخوانم از لبخند هایت

تا به آیین درخشان پر از یاد تو باشم

یک دریچه تا ابد باز است در دل از هوایت

ای جلوه برق آشیان سوز ترا

ای روشنی شمع شب افروز ترا

زان روز که دیدمت ُشبی خوابم نیست

ای کاش ُ ندیده بودم آن روز ترا

عطر باران

عطر باران

صنـــم عنبــــرین

در کـــویر آرزو ها عطــــــــر بــاران مـــــــیرســـد
ســـــــبزه قـامـــت میکشد بــوی بهـاران مـــــیرســد

ســـایبـان امـــن مـــن مــــی آید از شـــــرق خـــیـــال
سبـــز و رنگین، پــر طــراوت، دست افشـان میرسـد

مــاه مـــــن مـی تـابـد از ژرفـــای شـــــبهای ســـیاه
بـا نگــــاه شـــــعله وارش در شبســـــتان مـــیرســـد

بـا حـــضور ســــبز او دیــــوار غــــم ریــزد فـــــرو
فــصــــــل پــایـــان خــــیالات پریشـــــان مـــیرســـد

بــر دل پاییــــزی خــــــود مـــــینویســـــم نـــــــام او
باغ مـــیـگــــردد دلم ایـن غـــم به پـایـان مــــــیرســد

سلطان گل

 سلطان گل 

آمد بهار و فصل و ارغوان رسید

صحن چمن به رتبه باغ جنان رسید

سلطان گل به تخت لطافت جلوس کرد

بلبل به بزم تهنیتش نغمه خوان کرد

دشت و دمن قبای ستبرق به بر نمود

این خلعت از خدیو ربیع رایگان رسید

سنبل به سان زلف نکویان گرفت تاب

ریحان به باغ چون خط سبز بتان رسید

قمری به طرز تازه نوا را از سر گرفت

سر و سهی به باغ چو دامن فشان رسید

بلبل کنون به صوت دگر نعره میزند

ساقی بیا که موسم رطل گران رسید

شعر و ادب به خویش (سنا) ناز میکند

تا نوبت سخن به من نکته دان رسید

     شعر از سنا یی غزنوی